قرارداد آتی یا فیوچر Future در معاملات

قرارداد آتی یا (Future) چیست؟

قراردادهای آتی یا فیوچر، قراردادهای مالی مشتقه ای هستند که طرفین را ملزم به معامله یک دارایی در تاریخ و قیمت آتی از پیش تعیین شده می کند. خریدار باید بدون توجه به قیمت فعلی بازار، در تاریخ انقضا، دارایی پایه را به قیمت تعیین شده خریداری کند یا فروشنده باید دارایی پایه را بفروشد.

دارایی های اساسی شامل کالاهای فیزیکی یا سایر ابزارهای مالی مانند ارزهای دیجیتال است. قراردادهای آتی مقدار دارایی پایه را به تفصیل شرح می دهند و برای تسهیل تجارت در بورس آتی شکل گرفته اند. از معاملات آتی می توان برای پوشش ریسک یا سفته بازی استفاده کرد.

درک بهتر قرادادهای آتی

قراردادهای آتی یا فیوچرز به معامله گران اجازه می دهد قیمت دارایی یا کالای اساسی را قفل کند. این قراردادها تاریخ انقضا دارند و قیمت هایی را تعیین می کنند که از قبل مشخص است. قراردادهای آتی با ماه منقضی می شوند. به عنوان مثال قرارداد آتی طلای دسامبر، در ماه دسامبر منقضی می شود.

معامله گران و سرمایه گذاران از اصطلاح “آتی” با اشاره به طبقه کلی دارایی استفاده می کنند. با این حال، انواع مختلفی از قراردادهای آتی برای معاملات در دسترس می باشد از جمله:

قراردادهای آتی کالا مانند نفت خام، گاز طبیعی، ذرت و گندممعاملات آتی شاخص سهام مانند S&P 500 Indexمعاملات آتی ارز شامل یورو و پوند انگلیسمعاملات آتی فلزات گرانبها برای طلا و نقرهقراردادهای آتی خزانه داری ایالات متحده برای اوراق قرضه و سایر محصولاتمعاملات آتی ارزهای دیجیتال یا کریپتوکارنسی

توجه به تمایز بین قراردادهای آپشن و قراردادهای آتی مهم است. قراردادهای آپشن معامله به سبک آمریکایی به دارنده این حق را (و نه تعهد) برای خرید یا فروش دارایی پایه در هر زمانی قبل از تاریخ انقضای قرارداد می دهد اما با قراردادهای آپشن اروپایی شما فقط می توانید در زمان انقضا اقدام کنید، اما مجبور نیستید از این حق استفاده کنید.

از سوی دیگر، خریدار یک قرارداد آتی، موظف است کالای پایه (یا معادل نقدی) را در زمان انقضا و نه قبل از آن، در اختیار بگیرد. خریدار قرارداد آتی می تواند در هر زمانی قبل از انقضا موقعیت خود را بفروشد و از تعهد خود عدول کند. به این ترتیب، خریداران قراردادهای آپشن معامله و آتی از بسته شدن موقعیت دارنده اهرم قبل از تاریخ انقضا سود می برند.

استفاده از معاملات فیوچر

در بازارهای آتی معمولاً از اهرم بالایی استفاده می کنند. اهرم به این معنی است که معامله گر نیازی به قرار دادن 100٪ مبلغ قرارداد در هنگام ورود به معامله ندارد. در عوض، کارگزار به یک مقدار حاشیه اولیه نیاز دارد که شامل کسری از ارزش کل قرارداد است.

صرافی که در آن قرارداد آتی معامله می شود تعیین می کند که آیا قرارداد برای تحویل فیزیکی است یا می توان آن را به صورت نقدی تسویه کرد. یک شرکت ممکن است برای قفل کردن قیمت کالایی که برای تولید به آن نیاز دارد، قرارداد تحویل فیزیکی منعقد کند. با این حال، بیشتر قراردادهای آتی مربوط به معامله گرانی است که در مورد معامله سفته بازی می کنند.

قرارداد آتی یا (future) برای سفته بازی یا (Speculation)

یک قرارداد آتی به معامله گر اجازه می دهد تا در مورد جهت حرکت قیمت یک کالا حدس بزند. اگر معامله‌گری یک قرارداد آتی بخرد و قیمت کالا افزایش یابد و در انقضا بالاتر از قیمت قرارداد اصلی معامله شود، آن‌وقت سود خواهد داشت. قبل از انقضا، معامله خرید – موقعیت خرید – با معامله فروش به همان مقدار در قیمت فعلی جبران یا بازگشایی می شود و عملاً موقعیت خرید بسته می شود.

مابه التفاوت قیمت های دو قرارداد به صورت نقدی در حساب کارگزاری سرمایه‌گذار تسویه می شود و هیچ کالای فیزیکی تغییر نمی کند. با این حال، اگر قیمت کالا کمتر از قیمت خرید مشخص شده در قرارداد آتی باشد، معامله گر می تواند ضرر کند.

در صورت پیش‌بینی کاهش قیمت دارایی پایه، سفته‌بازان می‌توانند یک موقعیت سفته‌بازی Short  یا فروش داشته باشند. اگر قیمت کاهش یابد، معامله‌گر برای بستن قرارداد موضع جبرانی را اتخاذ می‌کند. باز هم، مابه التفاوت خالص در انقضای قرارداد تسویه خواهد شد. اگر قیمت دارایی پایه کمتر از قیمت قرارداد باشد، سرمایه‌گذار متوجه سود خواهد شد و اگر قیمت فعلی بالاتر از قیمت قرارداد باشد، ضرر خواهد کرد.

معامله‌گری را تصور کنید که موجودی حساب کارگزاری 5000 دلاری دارد و در حال معامله برای موقعیت 50000 دلاری بیت کوین است. اگر قیمت بیت کوین برخلاف مبادلات خود حرکت کند، ممکن است زیان هایی را متحمل شود که بسیار بیشتر از مبلغ حاشیه اولیه 5000 دلاری حساب است. در این حالت، کارگزار یک مارجین فراخوانی را انجام می‌دهد که نیاز به واریز وجوه اضافی برای پوشش زیان‌های بازار دارد.

معاملات آتی برای پوشش ریسک یا (Hedging)

می توان از معاملات آتی برای محافظت از حرکت قیمت دارایی پایه استفاده کرد. در اینجا هدف به جای حدس و گمان، جلوگیری از زیان ناشی از تغییرات بالقوه نامطلوب قیمت است. بسیاری از شرکت‌هایی که وارد پوشش‌ ریسک می‌شوند، از دارایی اساسی استفاده می‌کنند یا در بسیاری موارد تولید می‌کنند.

به عنوان مثال، کشاورزان گندم می توانند از قراردادهای آتی برای قفل کردن قیمت خاصی برای فروش محصول گندم خود استفاده کنند. با این کار ریسک خود را کاهش می دهند و تضمین می کنند که قیمت ثابت را دریافت خواهند کرد. اگر قیمت گندم کاهش یابد، کشاورز برای جبران ضررهای ناشی از فروش گندم در بازار، سودی در آن خواهد داشت. با چنین سود و زیان هایی که یکدیگر را خنثی می کنند، پوشش ریسک به طور مؤثر اتفاق می افتد.

نمونه قراردادهای آتی در دنیای واقعی

فرض کنید یک معامله گر می خواهد با عقد قرارداد آتی در ماه خرداد با این توقع که قیمت آن تا پایان سال قرار است بیشتر شود، روی قیمت نفت گمانه زنی کند. قرارداد آتی نفت در بهمن ماه با قیمت 50 دلار معامله می شود و معامله گر قرارداد را قفل می کند.

از آنجایی که نفت با افزایش 1000 بشکه ای معامله می شود، سرمایه‌گذار اکنون موقعیتی به ارزش 50000 دلار نفت خام دارد (1000 x 50 دلار = 50000 دلار). حاشیه ای که نزد کارگزار سپرده گذاری می کنند.

از ماه خرداد تا بهمن، قیمت نفت مانند ارزش قراردادهای آتی در نوسان است. اگر قیمت نفت بیش از حد نوسان داشته باشد، کارگزار ممکن است درخواست کند وجوه اضافی به حساب مارجین واریز شود.

در دیماه به تاریخ پایان قرارداد نزدیک می شود که در سومین جمعه ماه است. قیمت نفت خام به 65 دلار افزایش یافته است و معامله گر برای خروج از موقعیت، قرارداد اصلی را می فروشد. تفاوت خالص به صورت نقدی تسویه می شود و آنها 15000 دلار، کمتر از هر گونه کارمزد و کمیسیون از کارگزار (65 – 50 دلار = 15 دلار x 1000 = 15،000 دلار) به دست می آورند.

با این حال، اگر قیمت نفت به جای آن به 40 دلار کاهش می یافت، سرمایه‌گذار 10000 دلار ضرر می کرد (40 – 50 دلار = منفی 10 دلار در 1000 دلار = منفی 10،000 دلار).

قراردادهای آتی چیست؟

قراردادهای آتی ابزار سرمایه گذاری است که به خریدار اجازه می دهد روی قیمت آتی یک کالا یا اوراق بهادار دیگر شرط بندی کند. انواع مختلفی از قراردادهای آتی وجود دارد، در مورد دارایی هایی مانند نفت، شاخص های بورس، ارزها و محصولات کشاورزی

برخلاف قراردادهای آتی که بین طرفین معامله سفارش گذاری می شود، قراردادهای آتی در مبادلات سازمان یافته مانند مواردی که توسط CME Group Inc (CME) اداره می شود، معامله می شود. قراردادهای آتی در میان معامله گرانی که هدفشان سود در نوسانات قیمت است و همچنین مشتریان تجاری که مایل به محافظت از ریسک های خود هستند، محبوبیت دارد.

اگر قرارداد آتی را تا انقضا آن نگه داریم چه اتفاقی می افتد؟

اغلب، معامله گرانی که قراردادهای آتی را تا انقضا نگه می دارند، موقعیت خود را به صورت نقدی تسویه می کنند. به عبارت دیگر، معامله‌گر بسته به افزایش یا کاهش دارایی پایه در طول دوره نگهداری سرمایه‌گذاری، به سادگی تسویه نقدی را پرداخت یا دریافت می‌کند.

با این حال، در برخی موارد قراردادهای آتی به تحویل فیزیکی نیاز دارند. در این سناریو، سرمایه‌گذار دارای قرارداد پس از انقضا، مسئول نگهداری کالا خواهد بود و باید هزینه‌های جابجایی مواد، ذخیره‌سازی فیزیکی و بیمه را پوشش دهد.

نکات مهم قراردادهای آتی یا فیوچرزقراردادهای آتی قراردادهای مالی مشتقه ای هستند که خریدار را ملزم به خرید یک دارایی یا فروشنده را ملزم به فروش دارایی در تاریخ آتی و قیمت از پیش تعیین شده می کند.یک قرارداد آتی به سرمایه‌گذار اجازه می دهد تا در جهت یک اوراق بهادار، کالا یا ابزار مالی حدس بزند.قراردادهای آتی برای محافظت از حرکت قیمت دارایی پایه برای کمک به جلوگیری از زیان ناشی از تغییرات نامطلوب قیمت استفاده می شود.

مشاهده مقاله کامل ومنبع پست: قرارداد آتی یا فیوچر (Future) در معاملات